Konsultacja pary jest pierwszym spotkaniem zgłaszającej się pary z terapeutą. Zaadresowana jest do par doświadczających kryzysu, konfliktu, napięć lub innych problemów związku.
Celem konsultacji jest określenie charakteru problemów pary i ustalenie, czy możliwa jest terapia pary. Jeśli tak, ustalane są cele i zasady pracy terapeutycznej. Jeśli nie, partnerzy omawiają z terapeutą alternatywne formy pomocy, jak np. dwie równoległe terapie indywidualne. Przykłady przeciwwskazań do rozpoczęcia terapii pary to uzależnienie jednego z partnerów od substancji psychoaktywnych, zaangażowanie w związek pozamałżeński, stosowanie przemocy lub po prostu brak wystarczającej motywacji.
Związek uczuciowy 2 osób jest prawdopodobnie najbardziej złożoną relacją międzyludzką, sprzyjającą powstawaniu silnych emocji. Każde z partnerów wnosi do związku wiele pierwotnych doświadczeń, począwszy od tych z rodzicami, które wpływają na oczekiwania, nadzieje i obawy występujące w ich aktualnej relacji.
W terapii pary pacjentem nie są pojedyncze osoby, lecz relacja dwóch osób. Terapia pary zakłada równy wpływ każdego z partnerów na dynamikę ich relacji.
Terapia par EFT (emotionally-focused therapy) koncentruje się na głębokich, emocjonalnych aspektach związku między partnerami. Jej głównym celem jest rozwijanie bezpiecznej przestrzeni emocjonalnej w relacji, co umożliwia zrozumienie i wyrażanie potrzeb oraz uczuć.
Opiera się na założeniu, że więź partnerów jest kluczowym elementem zdrowego związku. Od strony teoretycznej podejście EFT opiera się na wiedzy z zakresu tzw. stylów przywiązania, zakładając, że bezpieczne przywiązanie jest kluczowe dla zdrowych relacji.
Podstawowe kroki terapii par EFT obejmują identyfikację i zrozumienie emocji, rozwijanie empatii między partnerami oraz kreowanie nowych, bezpiecznych wzorców komunikacyjnych. Terapeuta wspiera partnerów w rozpoznawaniu i otwartym wyrażaniu uczuć i potrzeb. Koncentracja na głębokich emocjach jest specyficzna dla podejścia EFT, podczas gdy w innych podejściach terapia par może bardziej skupiać się na aspektach poznawczych, komunikacyjnych, czy też na konkretnej zmianie zachowań.
W toku trwania terapii pary, partnerzy mają możliwość zbadania takich obszarów, jak wpływ wzorców z rodzin pochodzenia na obecną dynamikę pary; nieświadome „gry” partnerów, mechanizm sprzężenia zwrotnego i błędnego koła; zniekształcenia we wzajemnym postrzeganiu siebie; miejsce problemu w kontekście bieżącego etapu istnienia ich związku.
Efektem terapii pary może być poszerzenie możliwości funkcjonowania w ważnych dla związku sferach, jak podział ról, rodzicielstwo, intymność seksualna, finanse, formy angażowania się w związek, spędzanie czasu.
Psychoterapeuta prowadzący terapię par jest aktywny, ale jego wpływ ogranicza się do wspierania procesu dialogu między partnerami. Terapeuta nie prowadzi arbitrażu, nie rozstrzyga o racji, nie podziela też założenia, jakoby jedno z partnerów w większym stopniu było źródłem trudności związku. Ujmuje związek jako całość dwóch odrębności, która posiada liczne zasoby i radzi sobie tak, jak potrafi, nawet jeśli wiąże się to z doświadczanym silnym dyskomfortem.
Sesja terapii pary trwa 60 minut.
Najsilniej fascynują nas partnerzy, z którymi możemy po pierwsze odtworzyć a po drugie przezwyciężyć traumatyczne przeżycia z przeszłości. Miłość jest zatem próbą przerobienia nierozwiązanych zadań. (I. Yalom)
